Spojrzałam na swoje kosmetyki do makijażu, leżały w nieładzie pod lusterkiem, obok równych rzędów pędzli, podkładów i szufladek pełnych cieni, korektorów, róży i pomadek.
To stało się samo, w słabym świetle lampki moja twarz straciła wyraźne kontury, odmłodniała, złagodniała. Pędzelek lekko muskał powieki, jeden , drugi, trzeci cień. Korektor jak kaligrafia, zgrabna linia nad rzęsami ciężkimi od tuszu.
Mocna plama różu, usta czerwone wieloma czerwieniami, z każdym dotykiem konturówki nabierają soczystości i rozmiaru.
Bronzer, rozświetlacz , korektor tworzą i chowają płaszczyzny, krzywizny, zagłębienia.
Nagle ta twarz w lustrze jest tak inna niż jej codzienny obraz. Przeciwstawna do rozsądnego, wypracowanego, minimalnego looku.
Co skrywa ten makijaż? Tęsknotę za młodością? Może wyraża uwielbienie dla samej sztuki makijażu? Czy to tylko przyjemna zabawa kolorami, teksturami, efektami. Podobna do leniwego rysowania kredkami na kartce.
Czym jest dla mnie makijaż. Ukrywam się czy wydobywam ?
Od pradawnych pierwotnych plemion, przez egipskie malowidła, upudrowaną twarz Marii Antoniny, ukryte za makijażem twarze gejsz - my kobiety korzystamy z tej tajemnej sztuki dla własnej przyjemności, dla korzyści, by wzmocnić siebie i swój obraz, by go ukryć , poprawić, udoskonalić lub tylko się dobrze bawić?
Trudno powiedzieć czym jest dla kobiety makijaż. Maską czy wyrazem swojego prawdziwego ja?
Dla mnie jest intymną chwilą przyjemności, jest magicznym napojem dodającym pewności siebie, dobrym nastrojem i uspokajającym rytuałem.
Czym makijaż jest dla Was?